On becoming famous (4)

“Is dat voor echt?” vroeg hij me. “Wat?” “Dat bekend willen worden, is dat voor echt?” Ik wist niet goed wat antwoorden op zo’n uiterst bizarre vraag, maar deed toch een poging. “Natuurlijk,” zei ik. “Het is voor echt.” Ik keek nog wat verdwaasd naar die gezichtsuitdrukking die me vreemd was en ging wat verder staan. Sommige mensen...

Ik was nog niet klaar met fronsen toen hij terug naast me stond. “Maar ik vind het wel leuk hoor, wat je schrijft. En grappig.” Hij lachte wat geforceerd, ik glimlachte al even oprecht terug. “Dankje.” “Moet je iets drinken?” Ik schudde heel erg vriendelijk van nee. Mijn Iced Tea Light met Rohypnol spiken, zeker. Mij op de achterbank van je Renault mee naar huis nemen, vieze foto’s nemen en dan zélf bekend worden, zeker. Ik dacht het niet. “Nee dankje,” lachte ik, “ik heb net iets op en het is zo unladylike om vaak naar het toilet te gaan.” Weer die eigenaardige blik.

Ik vrees dat ik, als ik bekend ben straks, moeite zal hebben om echte fans te onderscheiden van mensen die me enkel hun achterbank willen tonen. Hoewel ik nog geen fan ontmoet heb, bedenk ik toch best een full-proof plan om de viespeuken van het koren te scheiden. Een paswoord, bijvoorbeeld. “Moet je iets drinken?” “Een cola graag,” zeg ik dan. En dan brengen ze me een fanta, want enkel echte fans weten dat ik geen cola lust.

Carolien van Brussel

On becoming famous (3)

Morgen word ik gefilmd door 'De Rode Loper'. U leest het goed, lieve lezer, mijn queeste naar beroemdheid begint resultaat te boeken. Of zo lijkt het toch, want ik ben helemaal niet zo zeker of ik -designerjurk en al- wel degelijk in beeld ga komen. Ik verklaar me nader.

Elodie Ouedraogo is de nieuwste stagiaire op m’n werk. U kent haar wel, de prachtige Nubiaanse prinses (of mogen enkel Amerikaanse rappers die term gebruiken? Ze komt trouwens uit het iets minder exotische Sint-Joost-ten-Node) die samen met Kim Gevaert wereldroem verwierf toen ze in Peking zilver haalden. Elodie schrijft nu artikels voor ons, en 'De Rode Loper' vindt dat wel een carrièrewending om aandacht aan te besteden. Ik ook, begrijp me niet verkeerd, maar ik vertel hen morgen toch gauw ook even dat ik van plan ben erg beroemd te worden. Lijkt me ook wel iets voor het programma.

Of ik morgen officiëel ontdekt wordt of niet, mijn voorbereidingen zijn getroffen. Ik ben vijf kilo afgevallen (the camera puts on 10 pounds, right?), mijn meest flashy jurk hangt klaar en zo ook mijn hoogste wolkenkrabbers van plateaupumps (Elodie is, schat ik, zo’n anderhalve meter langer dan ik; als ik nonchalant en geheel per ongeluk in beeld loop wil ik wel opgemerkt worden).

Ik hou u op de hoogte van verdere ontwikkelingen, lieve lezer, maar mis deze week vooral 'De Rode Loper' niet.

Carolien van Brussel

On becoming famous (2)

Als ik één ding geleerd heb tussen het moment waarop ik besloot superster te worden en nu, is het dat er altijd mensen gaan zijn die je willen dwarsbomen. Altijd. Er zijn nu eenmaal van die lui die niet willen dat je je van het plebs gaat onderscheiden. Grijze muizen zonder al te veel grijze massa zijn het, die niet beter weten dan je grootse idealen af te breken.

Nu ja, erg kwalijk kan je ze het niet nemen, zo’n mensen. Je kan er enkel de humor van inzien. Wanneer ze luidkeels je Briljante Plan proberen dwarsbomen, snappen ze daar de ironie niet meteen van. Onder het motto ‘slechte reclame is ook reclame,’ zijn zelfs de nazi’s ooit populair geworden, weten ze dat dan niet? Niet dat ik mezelf met nazi’s wil associëren – combat boots? Please – maar bekend zijn ze wel. Ik denk zelfs dat iemand er een boek over geschreven heeft. Hoe dan ook, kwaadsprekers verspreiden je naam, en al is dat onder de vorm van roddels, je hebt er baat bij. Het doel, de middelen, etc.

Misschien moet ik ze een stapje voor zijn en dat roddelen een beetje in de hand werken. Wist je trouwens dat ik vorige donderdag seks had met vijf van de zes kerels van Rammstein? Backstage in het Sportpaleis. Het was er nogal donker, dus welke van de zes aan de zijlijn stond, weet ik niet. “Flemish pussy!” riepen ze, en dat vond ik in zekere zin aangenaam. Misschien had ik geluk en kregen ze ter plekke inspiratie voor een nieuw nummer. Ik heb stiekem altijd al een muze willen zijn. Een bekende, dat spreekt voor zich.

Carolien van Brussel

On becoming famous (1)

Hallo, mijn naam is Carolien en ik wil bekend worden. Ik denk niet dat er een Hoger Goed bestaat dan bekend zijn. De hongerigen voeden, de dorstigen laven en de smaaklozen kleden terzijde, natuurlijk. Bekend zijn, dat moet wat zijn. Niet zo van "hé, deed jij drie seizoenen geleden niet mee aan Temptation Island?", maar het echte werk. Grote gephotoshopte foto's in de Blik - bekend. Iedereen die zich afvraagt wie die jongen aan je arm is - bekend. Niemand die je nog durft te zeggen waar het op staat - bekend. Beroemd misschien zelfs. Gewoon om wie je bent en wat je doet, niet omdat je ergens heel goed in bent. Iets à la Paris Hilton misschien, maar dan met klasse en zonder porno.

Bekende mensen hebben meestal speciale gaven. Of ze kunnen zingen of acteren, of ze zijn steenrijk, of ze kunnen permanent ondergoedloos rondlopen zonder verkouden te worden. Aangezien ik compleet ongetalenteerd ben en het bij ons in de stad iets te vaak waait, zal ik een andere manier moeten vinden om die BV-status te bereiken.

Ok, ik schrijf dan wel voor een magazine en sta af en toe met mijn hoofd in 'de boekskes' (ik overdrijf, het is er maar één), maar tenzij iedereen zich opeens gaat afvragen hoe je een dubbele kin op de foto vermijdt of wat de allernieuwste modetrends van het seizoen zijn, gaan ze me niet gezien hebben. Het is niet dat ik nog geen pogingen ondernomen heb hoor, ze waren gewoon te zwak. Die keer dat ik koste wat kost in de Story ging verschijnen, bijvoorbeeld. Op de lanceringsparty van modeketen New Look in Brussel had ik Tom Dice gespot. Je weet wel, die kerel die X-factor net niet won en nu België gaat vertegenwoordigen op het Eurosongfestival. Meteen flitsten foto's van mij en hem door m'n fantasie, met koppen als "SCHOKKENDE ONTROUW!" en "Tom gaat vreemd met knappe blondine!". Bleek dat de jongen geen lief heeft en al niet eens zo geïnteresseerd was in een date met mij. Om mezelf wat op te krikken legde ik de blaam bij Facebook, in real life had ik hem wel kunnen strikken. Obviously.

Plan A, minnares van een halve BV worden, was dus mislukt, maar plan B zou het hem zeker doen. De nipslip. Het is niet al te ingewikkeld: in een net genoeg verhullend jurkje ga je naar een feestje waar de media goed vertegenwoordigd is, positioneert je schuin achter een bekendheid (Koen Wauters, ik zeg maar iets), en op het moment dat de camera's gaan flitsen, begeeft je topje het. Geschreeuw! Camerageflits! "Koen Wauters gespot met stripper!" "Koen dumpt Valerie voor knappe blondine!" Maar de fotografen waren te traag of ik te snel, want daags erna waren ik of mijn linkertepel nergens in de Dag Allemaal te bespeuren. Wederom mislukt.

Nu, ik ga door met mijn queeste naar Roem. Ik moet en zal bekend worden, alleen weet ik nog niet helemaal hoe. Om te beginnen ga ik de nieuwe loop-eens-rond-in-je-slip-look uitproberen, gezien bij Prada, Kenzo en Margiela. Met huidskleurige panty's onder, dat spreekt voor zich. Als er één ding is waar ik niet bekend om wil worden, is het wel een sinaasappelpoep.

Carolien van Brussel

Gucci, SS10