On becoming famous (2)

Als ik één ding geleerd heb tussen het moment waarop ik besloot superster te worden en nu, is het dat er altijd mensen gaan zijn die je willen dwarsbomen. Altijd. Er zijn nu eenmaal van die lui die niet willen dat je je van het plebs gaat onderscheiden. Grijze muizen zonder al te veel grijze massa zijn het, die niet beter weten dan je grootse idealen af te breken.

Nu ja, erg kwalijk kan je ze het niet nemen, zo’n mensen. Je kan er enkel de humor van inzien. Wanneer ze luidkeels je Briljante Plan proberen dwarsbomen, snappen ze daar de ironie niet meteen van. Onder het motto ‘slechte reclame is ook reclame,’ zijn zelfs de nazi’s ooit populair geworden, weten ze dat dan niet? Niet dat ik mezelf met nazi’s wil associëren – combat boots? Please – maar bekend zijn ze wel. Ik denk zelfs dat iemand er een boek over geschreven heeft. Hoe dan ook, kwaadsprekers verspreiden je naam, en al is dat onder de vorm van roddels, je hebt er baat bij. Het doel, de middelen, etc.

Misschien moet ik ze een stapje voor zijn en dat roddelen een beetje in de hand werken. Wist je trouwens dat ik vorige donderdag seks had met vijf van de zes kerels van Rammstein? Backstage in het Sportpaleis. Het was er nogal donker, dus welke van de zes aan de zijlijn stond, weet ik niet. “Flemish pussy!” riepen ze, en dat vond ik in zekere zin aangenaam. Misschien had ik geluk en kregen ze ter plekke inspiratie voor een nieuw nummer. Ik heb stiekem altijd al een muze willen zijn. Een bekende, dat spreekt voor zich.

Carolien van Brussel